Psychika ludzka, psychika człowieka, psychologia zdrowia psychicznego, psychika i zdrowie.

Rozpoznanie depresji bardzo przybliża decyzję o rozpoczęciu leczenia farmakologicznego. Bywają jednak sytuacje, gdy leczenie to może albo nawet musi zostać odroczone.

Nie przynagla do rozpoczęcia leczenia sytuacja, gdy objawy depresji są rzeczywiście łagodne i utrzymują się krótko. Można wtedy domniemywać, że mogą samoistnie ustąpić, co czasem zdarza się, zwłaszcza przy pierwszych rzutach choroby. Jeśli ponadto depresja ma ewidentny związek z trudną, stresującą sytuacją, może wystarczyć rozwiązanie problemu, odsunięcie się od kłopotliwych spraw, zwolnienie od pracy lub wyjazd wypoczynkowy. Każdej osobie z łagodną depresją można zalecić też umiarkowany a systematyczny wysiłek fizyczny i wypoczynek, a zwłaszcza codzienne spacery na świeżym powietrzu, w dobrym dziennym oświetleniu. Często bywa jednak tak, że nadzieje na to, że niefarmakologiczne sposoby pomocy spowodują odzyskanie psychicznej równowagi, nie spełniają się, a depresja ujawnia swoją własną autonomię i siłę. Dlatego próby niefarmakologicznej pomocy nie powinny trwać zbyt długo i opóźniać leczenia zwłaszcza wtedy, gdy depresja jest wyraźna i szybko nie ustępuje. To samo można powiedzieć o psychoterapii, która może być wystarczającą pomocą w niektórych łagodnych stanach depresyjnych, ale może też ujawnić swoją niewystarczalność.
Odrębnymi są te sytuacje, gdy istnieją wyraźne wskazania do leczenia farmakologicznego, ale ze szczególnych powodów nie można go rozpocząć. Tak jest na przykład w okresie ciąży lub karmienia, przy nietolerancji wszystkich leków przeciwdepresyjnych bądź przy występowaniu nieprzezwyciężalnych obaw przed takim leczeniem. Ta ostatnia sytuacja, psychologicznych trudności uniemożliwiających podjęcie decyzji o leczeniu, zdarza się stosunkowo często.