Psychika ludzka, psychika człowieka, psychologia zdrowia psychicznego, psychika i zdrowie.

A jeśli ktoś ma taką konstatację w dorosłości, że miłość ojca była udawana, bo on tak naprawdę przeze mnie, swoją córkę, rozgrywał wojnę z własną żoną?

To ja bym namawiał tę dorosłą córkę, żeby wycofała sformułowanie "miłość udawana", tylko spróbowała zamienić to na "miłość nieporadną" czy "nietrafną", ale jednak dalej - miłość. Taką, która była na miarę jego możliwości, związanych z tym, że np. innych relacji się bał albo inaczej nie umiał.

Ale jak wybaczyć komuś, kto odrzuca, kto krytykuje?

Wyobrazić sobie, jak on musi cierpieć, bo np. w związku z tym, że został wychowany na przykładnego katolika i zakazano mu ujawniać agresję, jest tak bezradny, kiedy ją czuje, tak się jej boi, że wkłada ją w innych.

Takie wybaczenie wymaga czasem wspięcia się na wyżyny własnego człowieczeństwa.

Dojrzałości wymaga. Chęci zrozumienia. Wie pani, ja na przykład jako dziecko przeżyłem śmierć dwójki rodzeństwa. Kiedy miałem trzy lata, zmarła moja pięcioletnia siostra, a kiedy miałem pięć lat - mój półtoramiesięczny brat. Moje ciało i podświadomość to pamiętały. W związku z tym, kiedy urodziło się moje pierwsze dziecko - Natalia - spanikowałem, byłem bardzo napiętym i wystraszonym ojcem. Przy młodszym, Kubie, ten strach mi trochę zelżał, chociaż niezupełnie, bo pamiętam, że jak przyjechała do nas matka chrzestna córki, żeby zobaczyć nowo narodzonego syna, to jej go pokazałem z odległości czterech metrów, z lęku, żeby go czymś nie zaraziła.